BHAGAWADGITA

OBSERWACJA WOJSK NA POLU BITEWNYM KURUKSETRA. Obserwując dwie przeciwne armie ustawione w szyku bojowym, Arjuna – potężny wojownik – widzi w nich swoich bliskich krewnych, nauczycieli i przyjaciół, gotowych walczyć i oddać swoje życie. Owładnięty smutkiem i żałością, słabnie, doznaje oszołomienia i traci determinację walki.

Dhrtarastra rzekł: O Sanjayo, cóż uczynili pragnący walki synowie moi i synowie Pandu, zgromadziwszy się na świętym polu Kuruksetra?

Sanjaya rzekł: O Królu, obejrzawszy wojska zgromadzone przez synów Pandu, Król Duryodhana podszedł do swojego nauczyciela i przemówił tymi słowy:

O mój nauczycielu, spójrz na te liczne wojska synów Pandu, tak po mistrzowsku zorganizowane przez syna Drupady, twojego inteligentnego ucznia.

W szeregach Pandawów ujrzałem wielu odważnych łuczników, równych w walce Bhimie i Arjunie. Widziałem również wielkich wojowników, jak Yuyudhanę, Viratę i Drupadę.

Znalazłem tam również wielkich, odważnych wojowników, jak Dhrstaketu, Cekitanę, Kaśiraję, Puruita, Kuntibhoję i Śaibyę.

Jest i silny Yudhamanyu, potężny Uttamauja, syn Subhadry i synowie Draupadi. Wszyscy oni doskonali są w walce na rydwanach.

O najlepszy z braminów, usłysz teraz, proszę, o dowódcach, którym dałem przewodnictwo nad swoimi siłami.

Są pośród nich tobie równe potęgą osobistości: Bhisma, Karna, Krpa, Aśvatthama, Vikarna i syn Somadatty, zwany Bhuriśrava; oni zawsze wychodzą z walki zwycięsko.

Jest też wielu innych bohaterów, gotowych oddać życie dla mojej sprawy. Oręż ich niezliczony, a oni sami wysoce doświadczeni są w sztuce walki.

Nasze siły są niezmierzone, a dziadek Bhisma daje nam doskonałą ochronę, podczas gdy siła Pandawów jest ograniczona, pomimo starań poczynionych przez Bhimę.

A teraz każdy z was, twardo stojąc na swoim stanowisku, musi być niezawodną podporą dla dziadka Bhismy.

Podówczas Bhisma, wielki i mężny przodek dynastii Kuru, dziadek wojowników, zadął potężnie w swoją konchę, a brzmienie jej, podobne rykowi lwa, rozradowało Duryodhanę.

Równocześnie zaś zabrzmiały konchy, rogi, trąbki, tuby i bębenki, a połączone ich głosy uczyniły wiele zgiełku.

I po drugiej stronie ozwały się potężne dźwięki. To Kryszna z Arjuną, usadowieni w wielkim rydwanie ciągnionym przez białe konie, zadęli w swoje transcendentalne konchy.

Pan Kryszna zadął w swoją konchę zwaną Pancajanya, Arjuna w swoją Devadattę, a Bhima, nienasycony żarłok zdolny do iście Herkulesowych wyczynów, zadął w swoją wspaniałą konchę zwaną Paundram.

Król Yudhisthira, syn Kunti, zadął w swoją konchę Anantavijayę, a Nakula i Sahadeva zadęli w Sughosę i Manipuspakę. Wielki łucznik Król Kasi, wielki wojownik Śikhandi, Dhrstadyumna, Virata i niepokonany Satyaki, Drupada, synowie Draupadi, i inni, O Królu, tacy jak syn Subhadry, potężnie uzbrojeni, wszyscy zadęli w swoje konchy.

A hałaśliwe dźwięki muszli napełniły wibracjami ziemię i niebo, i tumult ten zdruzgotał serca synów Dhrtarastry.

O Królu, na ten czas Arjuna, syn Pandu, siedzący w swym rydwanie, z wizerunkiem Hanumana na chorągwi, podniósł łuk i patrząc na twych synów, przygotował się do wypuszczenia strzał. O Królu, i w ten czas, Arjuna ozwał się do Hrsikeśy (Kryszny) tymi słowy:

Arjuna rzekł: O niezawodny, proszę, poprowadź mój rydwan pomiędzy obie armie, tak abym mógł ujrzeć tych, z którymi przyjdzie mi się zetrzeć w tej wielkiej próbie wojennej.

Pozwól mi zobaczyć tych, co stanęli tutaj w wojennym szyku, pragnąc w ten sposób zadowolić złośliwego syna Dhrtarastry.

Sanjaya rzekł: O potomku Bharaty, wysłuchawszy Arjuny, Kryszna skierował wspaniały rydwan pomiędzy wojska obu stron.

I w obecności Bhismy, Drony i wszystkich pozostałych władców świata, Hrsikeśa, Pan, rzekł: Spójrz no Partho na wszystkich Kaurawów, którzy zgromadzili się tutaj.

Z miejsca pomiędzy obu armiami, Arjuna mógł zobaczyć swoich ojców, dziadków, nauczycieli, wujów, braci, synów, wnuków, jak również ojca swojej żony i wszystkich sympatyków – wszyscy byli tam obecni.

I ujrzawszy wszystkich swoich przyjaciół i krewnych, Arjuna – syn Kunti, napełnił się współczuciem i przemówił w ten sposób:

Arjuna rzekł: Mój drogi Kryszno, widząc swoich przyjaciół i krewnych, wszystkich tak rozpalonych duchem walki, czuję drżenie w kończynach mego ciała, a suchość trawi mi usta.

Całe moje ciało drży i jeżą mi się włosy. Mój łuk Gandiva wyślizguje mi się z rąk, a skóra moja płonie.

Nie jestem w stanie pozostać tutaj ani chwili dłużej. Zapominam się i czuję zawrót głowy. Przeczuwam jedynie zło, O zabójco demona Keśi.

Nie rozumiem, jakież to dobro może wyniknąć z zabicia moich własnych krewnych w tej walce ani nie mogę, mój drogi Kryszno, pragnąć tego zwycięstwa, królestwa ani szczęścia.

O Govindo, jakież znaczenie może mieć dla nas królestwo, szczęście albo nawet samo życie, gdy ci wszyscy, dla których możemy tego pragnąć, zgromadzili się tutaj, na tym polu bitwy? O Madhusudano, kiedy nauczyciele, ojcowie, synowie, dziadkowie, wujowie, teściowie, wnuki, szwagrowie i wszyscy krewni gotowi są oddać swoje życie i własność, i stoją teraz oto przede mną, dlaczego mamże pragnąć ich śmierci, nawet gdybym ja sam miał ujść z życiem? O żywicielu wszystkich stworzeń, nie jestem gotów walczyć z nimi, nawet w zamian za wszystkie trzy światy, nie mówiąc już o ziemi.

Nie przystoi nam zabijać synów Dhrtarastry i naszych przyjaciół, O Kryszno. Cóż przez to zyskamy, O mężu bogini szczęścia, i jakże będziemy mogli być szczęśliwi, zabiwszy naszych własnych krewnych?

O Janardano, chociaż ludzie ci, opanowani przez chciwość, nie widzą niczego złego w zabiciu rodziny ani w kłótni z przyjaciółmi, ale dlaczego my, wiedzący czym jest grzech, mielibyśmy tutaj splamić nasze serca?

Wraz z unicestwieniem dynastii zanikają wieczne tradycje rodzinne i wskutek tego reszta rodziny oddaje się bezbożnym praktykom.

A kiedy w rodzinie panuje bezbożność, O Kryszno, kobiety ulegają shańbieniu; a zbeszczeszczone, o potomku Vrsni, wydają na świat niepożądane potomstwo.

Kiedy wzrasta niepożądana populacja, tworzą się piekielne warunki, zarówno dla rodziny, jak i dla niszczycieli tradycji rodzinnej. W takich skorumpowanych rodzinach nie dba się już więcej o ofiarowanie wody i pożywienia dla przodków.

Poprzez złe czyny tych, którzy niszczą tradycje rodzinne, rujnowane są wszelkie rodzaje wspólnych planów i zajęć, które służą dobru rodziny.

O Kryszno, żywicielu i obrońco ludzi, usłyszałem poprzez sukcesję uczniów, że ci, którzy niszczą tradycje rodzinne, nigdy nie wychodzą z piekła.

Niestety, jakież to dziwne, że to żądza posiadania rozkoszy królewskich popycha nas do popełniania grzesznych czynności.

Zamiast walczyć z nimi, wolałbym, by synowie Dhrtarastry zabili mnie nieuzbrojonego i nie stawiającego oporu.

Sanjaya rzekł: Przemówiwszy w ten sposób na polu walki, Arjuna odłożył swój łuk i strzały, i usiadł w rydwanie, przepełniony żalem.